Cukrzyca – 6 pytań i odpowiedzi

Wtargnięcie cukrzycy w życie zaburza codzienne funkcjonowanie. Może wywoływać lęk przed śmiercią i zmieniać relacje z rodziną, przyjaciółmi i specjalistami. Osoba chora na cukrzycę czasami obawia się, że jej tożsamość zostanie zredukowana wyłącznie do choroby, a w oczach innych będzie się odbijał jedynie obraz osoby o obniżonej wartości. Szacuje się, że dwa razy więcej osób z cukrzycą cierpi na depresję niż w populacji ogólnej. Trudna do zaakceptowania diagnoza może wymagać konsultacji lekarskiej online.

W ambiwalentnym związku leczenie cukrzycy typu 1 (dawniej zwanej cukrzycą insulinozależną, IDD) stanowi codzienną agresję polegającą na podawaniu insuliny strzykawką, która jednocześnie zapewnia przeżycie. Chorzy na cukrzycę typu 2 (dawniej znanej jako cukrzyca nieinsulinozależna, NIDDM) borykają się z uczuciem przedwczesnego starzenia się. Choroba wiąże się z utratą wolności i koniecznością przestrzegania ścisłej diety, utratą poczucia bezpieczeństwa (obawa przed hipoglikemią), a nieprzewidywalne powikłania sprawiają, że przyszłość jest niepewna.

Nie jest to jednak choroba śmiertelna, a dobrze wyrównana cukrzyca pozwala na prowadzenie życia identycznego jak osoba bez cukrzycy. Oto 6 najczęstszych pytań dotyczących cukrzycy:

1. Jaki jest związek między trzustką a cukrzycą?

Cukrzyca, zdiagnozowana u 3 miliona Polaków, charakteryzuje się dysfunkcją trzustki. Dokładniej mówiąc, organ ten nie produkuje już wystarczającej ilości insuliny, hormonu, który reguluje poziom cukru we krwi, inaczej zwanego "glikemią". U zdrowej osoby poziom cukru we krwi pozostaje stabilny, ale u chorych na cukrzycę mechanizm regulacji insuliny przestaje działać.

2. Jakie metody leczenia są dostępne, aby przeciwdziałać tym zaburzeniom?

W przypadku szczytu, zastrzyk insuliny jest stosowany w celu przeciwdziałania problemowi poprzez obniżenie poziomu glukozy we krwi. Jednak samo leczenie nie wystarczy, aby kontrolować cukrzycę. Niewątpliwie ważne jest również przyjmowanie pokarmów i wydatkowanie energii.

Zaleca się codzienne monitorowanie tych parametrów w celu ograniczenia ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Technologie medyczne oraz leki na e-receptę pomagają również ograniczyć liczbę epizodów hipoglikemii i ułatwiają życie.

3. Jak często zdarzają się hipoglikemie?

Hipoglikemia, charakteryzująca się bardzo niskim poziomem cukru we krwi, występuje średnio dwa razy w tygodniu u osób z cukrzycą insulinozależną. Ale często potrzeba pół dnia, aby chory doszedł do siebie.

4. Jak rozpoznać objawy hipoglikemii?

Różnią się one w zależności od osoby. Oprócz ryzyka upadku z powodu dyskomfortu, często powoduje pocenie się, nudności, drżenie i mrowienie. Ale także kołatanie serca i bóle głowy. Jeśli spożycie cukru nie nastąpi szybko, mogą wystąpić problemy z mową i wzrokiem, wahania nastroju, zawroty głowy, senność i dezorientacja. Po kilku latach trwania cukrzycy, niektórzy ludzie nawet nie odczuwają tych znaków ostrzegawczych, a zjawisko to znane jest jako niezauważona hipoglikemia.

5. Co z węglowodanami?

Aby lepiej żyć z cukrzycą należy nauczyć się liczyć węglowodany spożywane podczas każdego posiłku, aby lepiej dostosować ilość potrzebnej insuliny. Należy pamiętać o :

zawsze miej przy sobie cukier do szybkiego spożycia, zanim pojawią się pierwsze objawy hipoglikemii.

6. Czy cukrzyca wpływa na seksualność kobiet?

Jeśli wiemy, że cukrzyca może być źródłem zaburzeń erekcji, mniej mówimy o konsekwencjach dla seksualności kobiet. Badania wykazały jednak, że 8 na 10 kobiet chorych na cukrzycę jest niezadowolonych ze swojego życia intymnego po siedmiu latach trwania cukrzycy. Ponadto wydaje się, że kobiety chore na cukrzycę są bardziej podatne na infekcje dróg moczowych, ale także infekcje narządów płciowych. Rzeczywiście, obecność cukru w moczu sprzyja namnażaniu się grzybów.

Swędzenie powoduje ból podczas stosunku płciowego. Ponadto, wszystkie te epizody mają tendencję do powstawania suchości pochwy, która nie ułatwia intymne relacje. Wreszcie, jeśli nie jest odpowiednio leczona, po kilku latach hiperglikemia może uszkodzić nerwy łechtaczki, zmniejszając jej wrażliwość.